Sven de Vries en Joop de Vries, medisch coördinatoren van Dokters van de Wereld, zijn in Sierra Leone. Ze onderzoeken daar de status van een aantal ziekenhuizen waar de chirurgische teams van Dokters van de Wereld in 2012 en 2013 hebben gewerkt. Door de ebola-crisis zijn we een aantal jaren niet in Sierra Leone geweest. Sven en Joop bekijken of er dit jaar opnieuw een missie mogelijk is. In het ziekenhuis in Masanga ontmoeten ze de 22-jarige Mohammed.

"'World doctors, world doctors, when are you coming?' Tijdens ons verblijf in Masanga is dit de meeste gestelde vraag aan ons, op het moment dat we ons verplaatsen van ons huisje midden in de jungle richting het ziekenhuis. Geruchten verspreiden zich snel en zodra mensen ons logo op ons T-shirt zien, worden we aangesproken. Iedereen kent wel iemand die dringend hulp nodig heeft. Of mensen geven aan zelf hulp nodig te hebben. We nemen voor iedereen uitgebreid de tijd en luisteren naar hun verhalen. Zo ook naar Mohammed, een man van 22 jaar. Mohammed heeft een verkeersongeluk gehad. Toen hij ’s nachts na een lange dag samen met een vriend op de motor onderweg was naar huis over een onverhard pad in de jungle, zijn ze met de motor van de weg geraakt en in een greppel terecht gekomen. Ze kwamen hard ten val en Mohammed werd van de motor geslingerd. Met een harde klap kwam hij op de grond terecht. Hij hoorde een geluid dat het beste te vergelijken is met het breken van een tak, gevolgd door een hevige pijn die hem misselijk maakte. Toen hij probeerde op te staan merkte hij dat het niet ging. Met ondersteuning van mensen uit de omgeving werd hij naar huis gebracht en op bed gelegd.

Hevige pijn

Na twee dagen met ondraaglijke pijn op bed te hebben gelegen in zijn kleine lemen huisje, besloot zijn familie hem naar de lokale hulppost te brengen. Hij had een open wond en zijn been bleek gebroken. De breuk werd provisorisch door de dorpsdokter gespalkt en hij werd met wat pijnstilling naar huis gestuurd. Na een paar dagen werd de pijn zo hevig dat hij besloot naar het ziekenhuis in Masanga te gaan. Toen hij daar aankwam bleek het ziekenhuis gesloten te zijn als gevolg van de ebola-crisis. Mohammed keerde erg teleurgesteld terug naar huis en ging maar weer op bed liggen zoals hem was aangeraden door de dorpsdokter. Dit hield hij drie maanden vol totdat de pijn was verdwenen. Maar omdat hij zich nauwelijks heeft kunnen bewegen als gevolg van de pijn, is zijn been geheel vervormd geraakt. Hij is dus genoodzaakt om op krukken te lopen.

Zo komen we Mohammed tegen in het ziekenhuis. Hij vertelt ons dat hij om de dag naar het ziekenhuis gaat om zijn wond te laten verzorgen en daardoor al een jaar niet naar school kan, ook omdat hij niet kan lopen. 'Wanneer komen de World Doctors weer?' vraagt hij. 'Aan het einde van dit jaar hopen we te komen,' vertellen wij hem. Mohammed glimlacht van oor tot oor en zegt: 'Als jullie komen ben ik de eerste om advies te vragen aan de World Doctor!'”