Sinds begin februari werkt Lotty Sierink als verpleegkundig vrijwilliger voor Dokters van de Wereld op Chios. Zij vangt vluchtelingen op en verleent medische zorg. Hierbij haar verslag.
“Kalimera" betekent goedemorgen in het Grieks. De taal is echt wel een dingetje hier. We werken natuurlijk met vluchtelingen, maar de meeste mensen op Chios zijn toch echt Grieks. Ons team bestaat uit een Engelstalige, Pakistaanse dokter, Aaminah, een Nederlandstalige Syrische tolk Ahmed en sinds afgelopen week is er ook een Engelstalige Iraanse tolk, Fathieh. Ook werken we samen met Claire, een Belgische coördinator die ook Frans spreekt en met Remy, een Fransman die de logistiek op zich neemt. De Tunesische pleitbezorger Hamed hoort ook bij ons team. Soms zijn al die verschillende talen erg komisch, maar het kan ook frustrerend zijn en het zorgt af en toe zelfs voor spanning. Als team spreken we nu Engels, Frans, Nederlands, Arabisch, Farsi, Urdu en ‘Grieks’.
Waterpokken
Er zijn deze week weer veel vluchtelingen vertrokken naar Athene, dus de drukte in het kamp die ik woensdag verwachtte is uitgebleven. De drie kampen zijn wel alle drie in gebruik en in een ervan hebben we gisteren waterpokken geconstateerd, bij een meisje van tweeënhalf. Bijkomend probleem is dat haar moeder negen maanden zwanger is en denkt dat ze geen waterpokken heeft gehad. Waterpokken zijn zeer gevaarlijk voor pasgeboren baby’s. Het gezin is apart ondergebracht, maar wij zijn benieuwd hoeveel waterpokken we maandag aantreffen. Wat de nieuwe baby betreft kunnen we hier niets voor hen doen.
Bush doctor
Gisteren zag ik een Syrische man met zes agraves in z’n kuit, hij was betrokken bij een bombardement en was geopereerd. Voor de niet-medici onder ons; agraves zijn een soort nietjes die na een operatie in je huid worden geklikt om een wond te sluiten. In Nederland heb je een speciale agravetang om de nietjes er na een week weer uit te halen. Maar die tang heb ik hier niet. En de agraves zaten er inmiddels al vijf weken in, dus ze waren aardig vastgegroeid. Gelukkig hadden we wel lidocaïne zalf om de huid wat te verdoven en een pincet. Maar pijn deed het alsnog. Toch vind ik dit soort klusjes leuk om te doen, net zoals splinters verwijderen, blaren behandelen en dat soort dingen. Veel mensen hebben zee-egel stekels in hun voet en blaren van het vele lopen. Ik voel me hier echt een bush doctor. Zo heb ik toch plezier tussen alle ellende door. Ik ben nu nog niet toe aan het vertellen over de ellende hier. Nu ik dit opschrijf, voel ik de pijn al omhoog komen. Dus dat doe ik nog even niet.”
