Traumachirurg Vincent de Jong is deze zomer voor de eerste keer mee met een Operatie Glimlachmissie in Tanzania. Om zijn ervaringen te delen, schrijft hij een blog.
Mijn tweede week in het Haydom Lutherian Hospital start om 7 uur met een gesprek met Dr. Nuwass over een eventuele toekomst voor ons in het ziekenhuis. Het belangrijkste wat we willen weten is of het ziekenhuis mensen met onze specifieke kennis nodig heeft. Het antwoord is volmondig ja. Hij is erg goed voorbereid en neemt uitgebreid de tijd om zowel de werkzaamheden waarvan hij graag wil dat mijn vrouw gaat doen als de werkzaamheden die hij voor mij in petto heeft door te nemen. Zijn wensen sluiten prima aan bij onze ervaring. Dr. Nuwass is gewend om met buitenlanders te werken en kent de successtory’s, maar ook de verhalen waarbij het mis is gegaan. Het cultuurverschil en de bijhorende uitdagingen worden daarom ook uitgebreid besproken. Na dit gesprek begin ik vol energie aan de dagelijkse werkzaamheden. Zoals gebruikelijk start onze dag met de doktersmeeting. Hier worden de opnames besproken en behandelingen bediscussieerd aansluitend volgt een onderwijssessie.
De sala sla ik voor een keertje over en dan begint het wachten op de eerste operatie. Het blijft de 2 weken dat we in Haydom zijn onduidelijk hoe de logistiek is, welke afspraken er zijn en waar iedereen is op het moment dat je wilt opereren, maar uiteindelijk opereert het team toch 45 patiënten. Door dr. Bellet worden mijn vrouw en ik uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. De indruk ontstaat bij mij dat hij het vergeten is om tegen z’n vrouw te vertellen, want eind van de dag vraagt hij of ik wil opereren, zodat hij zijn vrouw kan helpen. Samen met Anneloes, de Nederlandse tropenarts, opereer ik een 10 jarige jongen met een open botbreuk. Deze heeft hij te danken aan een flinke trap van een stier.
Dat hoor je in Nederland maar weinig. Hierna haast ik me naar de familie Bellet. Het eten is heerlijk en we hebben een gezellige avond met Bennet en z’n vrouw Happyness. Ook zijn drie prachtige kinderen lopen rond. Na ongeveer een half uurtje zie ik dat wij de enige zijn met schoenen aan. Wat stom van ons, die hadden we natuurlijk uit moeten doen! Met het bordje op schoot zitten we op de bank, klaar om deze heerlijke maaltijd te verorberen. Eerst het gebed en dan smullen. De avonden zijn hier goed gevuld, vaak hebben we nog overleg over de dag in de tuin van Anneloes. Soms help ik mee met een spoedoperatie.
Ook is er een afscheidsetentje bij de two sisters, “the best restaurant in town” en op de laatste avond zullen de interns een feest geven met heerlijk vers geitenvlees. Maar eerst nog werken. Wanneer ik de OK op wil lopen, zie ik dat mijn operatieCrocs niet meer op de plek staan waar ik ze een klein half uurtje geleden heb achtergelaten. Daar baal ik van! Op m’n blote voeten ga ik verder. Natuurlijk let ik wel op of mijn Crocs iemand anders voeten sieren en jawel hoor, Elephantman, de anesthesist draagt ze met trots. Ik laat hem weten dat we schoenen moeten ruilen, wat helemaal ok is, maar hij vraagt wel of ik ze na de missie achterlaat. De naam Elephantman komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ongeveer een maand geleden ging hij in z’n uppie, gewapend met pijl en boog jagen op een olifant. Zoals te verwachten was de olifant hier niet van gediend en ging in de aanval. Elephantman probeerde weg te komen, maar de olifant was te snel en te sterk. Gelukkig voor hem raakte de olifant eerst een boom, die bovenop Elephantman viel. Een olifant is niet echt wendbaar, dus vloog hem voorbij waarna hij gered is door lokalen met een auto. Olifanten zijn niet het enige wild dat af en toe in de buurt opduikt. Iedere nacht hoor ik de hyena’s, de ene keer dichterbij dan de andere keer. Het schijnt dat ze op dit moment wel erg dichtbij zijn.
Vrijdagochtend is de laatste sala die we dit bezoek meemaken. De dienst start met dans en muziek, gevolgd door een preek. Gelukkig niet zo’n donderpreek als gisteren. Daarna staat iedereen op en loopt een rondje waarbij ze iets in een kistje doen. Er wordt geofferd. Ook vindt er een luidruchtige fundraising plaats, waarbij t-shirts, pollepels en andere huishoudelijke items worden verkocht. De dienst wordt door ons afgesloten met een dank aan iedereen die ons zo welkom heeft ontvangen en geholpen heeft om deze missie uit te voeren. Voordat we weer in het kleine vliegtuig stappen om naar huis te gaan, worden deze twee weken afgesloten met de certificaatuitreiking. Deze is gepland om 12u Tanzaniaanse tijd. We starten dus iets over half twee. Er wordt geluncht en de certificaten worden uitgereikt. Na iedereen meermalen gedag gezegd te hebben, vertrekken we met de ambulance naar de kleine Chessna.
Weer terug in Amsterdam kijk ik terug op twee bijzondere weken. De komende weken zullen op een andere manier bijzonder zijn. Dan reizen we weer in Zuid-Amerika om de Pantanal van Brazilië te bezoeken waarna de overtocht naar Afrika volgt. Het plan is om met de auto naar Haydom te rijden en daar enkele jaren te gaan werken.
Willen jullie onze komende avonturen lezen en zien of we in februari aan de slag gaan in het Haydom Lutherian Hospital, volg ons dan op: www.A3discoverstheplanet.com
