“Een betere toekomst voor mijn zoon: dat is mijn enige doel”

Op het eerste gezicht lijkt het leven van de Braziliaanse Thiago (39) en zijn gezin doodgewoon. Hij en zijn vrouw wonen in Zaandijk, hebben allebei een baan en hun 3-jarig zoontje Levi gaat sinds kort naar de peuterspeelzaal. Niet zichtbaar zijn de ontberingen die daaraan voorafgingen en die tot op de dag van vandaag duren. 'Goddank voor Dokters van de Wereld. Zij zijn voor mij een oase in de woestijn.'

Moegestreden

'Ken je Romario, de voetballer? Hij komt uit dezelfde favela [Braziliaanse sloppenwijk, red.] als ik. Maar na 32 jaar in de sloppen was ik het leven moe. Iedere dag was het weer de vraag of ik die dag genoeg eten zou kunnen kopen. Een stabiele baan vinden was er onmogelijk, zeker als je niet de criminaliteit in wil, zoals ik. Die uitzichtloosheid, het gevaar, een toekomst die maar niet beter wil worden: ik wilde het niet meer.'

Moegestreden spraken Thiago (39) en zijn vrouw Miriângelis met vrienden die even daarvoor naar Nederland waren vertrokken. De verhalen die ze hoorden schetsten een beeld van een beter leven. Nog steeds niet makkelijk en eentje waarin ze zonder papieren zouden leven, maar wel een die hun – toen nog toekomstige – kind een betere toekomst zou bieden.

Hello, goodbye

Zeven jaar later maakt hij opnieuw de balans op. 'Het is waar, de leefomstandigheden zijn beter in Nederland. Mijn vrouw en ik hebben allebei werk en eindelijk genoeg geld om onze magen te vullen. Miriângelis maakt overdag particuliere huizen schoon en als ze om zes uur ’s avonds uit de bus stapt geef ik haar een snelle kus, druk Levi in haar armen en stap zelf in om naar mijn werk te gaan. Ook ik maak schoon, in kinderdagverblijven.'

Huisvesting is daarentegen wel een probleem. Zeker sinds de komst van zoontje Levi, nu drie jaar geleden. Samen op één kamer wonen in een gedeeld huis gaat prima als je met zijn tweeën bent, maar Levi gunnen ze inmiddels graag een eigen bedje en kamer. Maar zonder papieren kom je niet in aanmerking voor een woning en ben je afhankelijk van anderen.

Thiago: 'We wonen nu in bij een vriend van mij, maar ik voel dat we teveel worden. Hij heeft het nog niet tegen me gezegd, maar ik weet en snap het ook; hij heeft zijn eigen gezin.' Dat hij al een jaar op zoek is naar woonruimte geeft hem stress. 'Er zijn dagen dat ik op wil geven, terug wil naar Brazilië. Daar is het vinden van een huis geen probleem.'

Oase van dokters

En dan zijn er nog de zorgen over de toekomst die wat verder ligt. Want nu zijn hij en Miriângelis nog gezond, maar hoe gaat het als ze straks ouder zijn, gebreken krijgen? Het zijn vragen die hem bezighouden. 'Goddank voor Dokters van de Wereld. Zij zijn voor mij een oase in de woestijn. Bij Dokters van de Wereld nemen ze de tijd voor mij en mijn gezin, behandelen ze ons niet laatdunkend. Dat is weleens anders. Ik was laatst nog met Levi op hun medische post, omdat hij al weken een vervelend hoestje had. Bij hen zijn mijn gezin en ik in veilige handen.'

Natuurlijk zijn er ook momenten van geluk. Vandaag nog, toen hij Levi ophaalde van de peuterspeelzaal. 'Hij had een konijn geschilderd en paaschocolaatjes gekregen van zijn juf. Hij zag er zó blij uit. Ik zie hem groeien, Nederlands leren. Het is zo’n vrolijk jochie. Op die momenten voel ik me intens gelukkig. Levi móét een betere toekomst krijgen dan ik, dat is mijn enige doel.'