“Een praatje van mens tot mens maakt al zo'n verschil”

Al jaren rijdt Danny Simonis de Zorgbus van Dokters van de Wereld naar mensen die verstoken zijn van gezondheidszorg. De vrijwillig chauffeur zit op zijn plek bij de organisatie. 'Ik koester het activistische karakter van Dokters van de Wereld. Zolang de zorg voor deze mensen niet goed geregeld is, blijven wij met onze bussen rijden en kloppen we zelf maar op de deur.'

Gemarginaliseerd

'"Weet je wat ik zo fijn vind", zei een patiënt eens tegen mij. "Dat jullie er echt voor óns zijn. Jullie erkennen ons in het mens-zijn." Die uitspraak is me altijd bijgebleven. Dit zijn mensen die nooit respect ervaren, die in onze samenleving gemarginaliseerd zijn. Het feit dat wij hen actief opzoeken om medische zorg te bieden en een praatje te maken van mens tot mens maakt al zo'n enorm verschil.'

Jarenlang zag Danny Simonis (73) met lede ogen aan dat het in Nederland misging met de opvang en zorg voor mensen zonder verblijfspapieren. Hij wilde graag iets doen maar wat? Als sportleraar wist hij niet zo goed wat hij zou kunnen betekenen. Tot een vriendin van hem, op de hoogte van het feit dat Danny een groot rijbewijs heeft, vroeg of hij geen chauffeur wilde worden bij Dokters van de Wereld. Zo kon Danny hun Zorgbussen rijden naar plekken waar mensen verstoken zijn van zorg. Het bleek een gouden match.

'Recht op opvang, recht op medische zorg: onze regering heeft alle internationale mensenrechtenverdragen ondertekend maar in de praktijk komt daar bar weinig van terecht', vertelt Danny gedecideerd. 'Het is mooipraterij. Daarom koester ik het activistische karakter van Dokters van de Wereld, die in het gat springt dat de overheid nalaat. Hier werken ontzettend gedreven artsen die ik met veel liefde naar onze patiënten breng. Werken met hen voelt als een warm bad.'

Een jongensdroom

Toen Danny zeven jaar geleden als chauffeur begon, was Dokters van de Wereld als organisatie een stuk kleiner en met name alleen in Amsterdam actief. Het was de tijd van de 'Wij Zijn Hier'-demonstraties, waarin uitgeprocedeerde vluchtelingen die op straat leefden zich groepeerden en zo hun leed landelijk zichtbaar maakte. Danny: 'Het was een avontuurlijke tijd. Met de bus reden we van kraakpand naar kraakpand om deze mensen te bereiken. We kwamen op de gekste locaties, waar parkeren vaak een crime was en het maar de vraag was of ik stroom kon regelen voor de computers van de artsen. Toch hebben we deze mensen zo jarenlang van medische zorg voorzien, tot de gemeente Amsterdam eindelijk voor een duurzame vorm van opvang koos.'

Als chauffeur is Danny méér dan alleen bestuurder. Zo is hij ook gastheer voor de patiënten die buiten even moeten wachten tot het spreekuur van de arts is afgelopen. 'Ik maak dan altijd even een praatje, gesprekken waar ik als mens veel van leer. Andere culturen, interculturele communicatie: ik heb het altijd mateloos interessant gevonden en als sportleraar op een hogeschool heb ik me er uiteindelijk ook in gespecialiseerd. Oók daarom past dit vrijwilligerswerk bij mij.' Hij lacht. 'En daarnaast ben ik altijd gewoon een klein jongetje gebleven die het leuk vindt om in grote auto’s te rijden.'

Danny ziet dat Dokters van de Wereld de laatste jaren sterk groeit. 'We breiden uit en bieden steeds meer zorg in andere Nederlandse steden. Gelukkig maar, want wat wij doen is helaas buitengewoon hard nodig. Niet alleen voor mensen zonder papieren, maar ook voor dak-en thuisloze mensen, vluchtelingen en mensen in armoede. Zolang de zorg voor hen niet goed geregeld is, blijven wij rondrijden met onze bussen en kloppen we zelf maar op de deur.'