Unsung Heroes
Ik ben Rajwa Mohamad Rahmoun en kom uit Al-Qusayr. Dat ligt in de Syrische regio Homs. Samen met mijn kinderen kwam ik naar Libanon. Wij zijn hier veilig, maar ik heb geen idee waar mijn man is.
Leeft hij nog? Is hij dood? Ik weet het niet…
Het recht van vrouwen
Mijn leven is erg zwaar. Als vrouw mag ik niet opkomen voor mijn eigen rechten, of die van mijn kinderen. Telkens krijg ik te horen: “Jij bent een vrouw. Jij hoort niet te spreken.” Maar als ik naar mijn kinderen kijk, verzamel ik al mijn moed, vastberadenheid en kracht bijeen. Als ik iets te zeggen heb, dan zeg ik het ook. Door hen voel ik me dapper.
Mensen zeggen: “Vrouwen moeten zwijgen. Waarom verheft ze haar stem? Ze heeft toch zonen. Die kunnen voor haar spreken.” Mijn antwoord daarop is: “Nee. Het is mijn taak om voor mijn kinderen op te komen. Ik ben thuis de vrouw én de man.
Vrouwen vertegenwoordigen de helft van de samenleving en dus moeten ze meer rechten krijgen. Het zijn immers vrouwen die kinderen op de wereld zetten, kinderen opvoeden en families samenhouden. Alles in het leven steunt op de vrouw. Zonder vrouwen zou er helemaal niets zijn.”
Op een gegeven moment kocht ik een brommer voor mijn zoon, zodat hij naar z’n werk kon gaan. Maar hij kreeg een ongeluk. Hij brak zijn arm en zijn been. Iedereen zei dat het mijn schuld was. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, waar ik 2.000 dollar moest betalen. Dat had ik niet. Dus ik moest bij mensen in de buurt om geld vragen voor de behandeling van mijn zoon. Ze zeiden: “Ze heeft erom gevraagd. Ze wilde dat haar zoon een ongeval zou hebben.” Op weg naar het ziekenhuis was ik bang dat ik hem dood zou aantreffen. Hij zei me dat alles goed was, en dat gaf me de kracht om het bedrag bijeen te krijgen voor de operatie.
In Syrië hadden we een eigen huis, nu zitten we in een kamp waar we helemaal niets meer hebben. We zijn alles kwijt. Maar we leven nog. Godzijdank. Ons leven daar is in niets te vergelijken met ons leven hier. Ik wou dat we terug naar Syrië konden. Naar ons eigen land. Kon ik maar mijn ogen openen en thuis wakker worden.
